مجموعه تخصصی صنعت عکاسی
خروجده نکته برای عکاسی پرتره
مقدمه
اگر همیشه دوست داشتید که عکس‌های پرتره‌ی حرفه‌ای بگیرید، اکنون با انجام چند نکته‌ی ساده می‌توانید عکس‌هایتان را بهبود بخشید.
درواقع از پرتره‌ها می‌توان به‌آسانی عکس گرفت. شاید این حرف جسورانه به‌نظر بیاید، اما وقتی‌که شما دوربین، سوژه و لوکیشن مناسب داشته باشید، 75% از راه را رفته‌اید.
سخت‌ترین بخش عکاسی پرتره(همان 25% نهایی) مربوط به نکات بهتری‌ست که ساده از دست می‌روند یا شما به‌راحتی از آن‌ها غافل می‌شوید.
ما در این مقاله سعی داریم با بیان تکنیک‌ها و نکات فنی، شما را مستقیماً به چیزی که نیاز دارید برسانیم.
بنابراین، اگر پرتره‌هایتان را پیدا کرده‌اید یا می‌خواهید شات‌هایتان را ارتقاء دهید، با ما همراه باشید.
１- برنامه‌ریزی داشته باشید.
هنگامی‌که در مورد عکاسی از یک پرتره فکر می‌کنید، با وجود یک مدل، به‌سادگی می‌توانید امیدوار به داشتن بهترین نتیجه باشید و این کار در حالی جواب می‌دهد که لیستی از لوکیشن‌های مناسب و ایده‌آل را تهیه کنید که می‌دانید در اوقات مختلف روز و شرایط مختلف آب‌وهوایی می‌توان در آن‌ها کار کرد.
راحت‌ترین شرایط برای عکاسی، روزهایی‌ست که آسمان پوشیده از ابر باشد؛ به این خاطر که ابر مانند یک جعبه‌ی نرم بزرگ عمل می‌کند که روز را نسبتاً روشن می‌کند. روزهای صاف‌تر، هنگام غروب یا طلوع عکاسی کنید که خورشید قسمت پایین آسمان قرار دارد و به مدل طوری ژست بدهید که خورشید پشت آن باشد. چه شما در استودیو عکاسی کنید، چه در لوکیشن، تکنیک‌ها را با یک دوست تمرین کنید تا روز عکاسی کامل و آماده باشید.
２- با یک لنز پرایم(Prime) و به‌صورت واید(عریض) عکاسی کنید.
لنز پرایم، لنزی‌ست که دارای فاصله‌ی کانونی ثابت مانند 50mm، 85mm یا 135mm(همه‌ی فاصله‌های کانونی برای پرتره‌ی کلاسیک) است. مزیت چنین لنزی این است که اغلب نسبت به لنزهای زوم، ماکزیمم دریچه‌ی بزرگ‌تری دارند؛ این بدان معناست که شما راحت‌تر می‌توانید عمق میدان کم داشته باشید و سوژه را ایزوله کنید.
از مشکلاتی که ممکن است هنگام عکاسی در فضای بیرون یا عکاسی در استودیو و با فلاش با آن مواجه شوید این است که نمی‌توانید با تنظیم دریچه روی f/1.4 یا f/1.8 به نوردهی صحیح برسید. راه چاره این است که از فیلتر ND استفاده کنید. این فیلترها میزان نور ورودی به لنز را بدون تأثیر روی رنگ کاهش می‌دهند، یعنی شما می‌توانید در شرایط روشن، با دیافراگمی عریض‌تر عکاسی کنید. NDهای دو مرحله‌ای و NDهای متغیر بهترین گزینه برای عکاسان پرتره هستند.
３- به‌دنبال فوکوس صحیح باشید.
بدون درنظر گرفتن سوژه‌ای که از آن عکاسی می‌کنید، فوکوس کردن مهارتی حیاتی‌ست؛ اما اگر شما از یک دیافراگم عریض مانند f/1.8 استفاده می‌کنید، تصحیح آن سخت‌تر است. با یک دیافراگم عریض مانند عددی که بیان شد،عمق میدان فوق‌العاده کم است، بنابراین فوکوس باید کاملاً صحیح باشد و روی قسمت صحیح سوژه هم قرار گرفته باشد.
هنگام عکاسی درحالت عریض، روی چشمان سوژه که به دوربین نزدیک‌تر هستند فوکوس کنید. چشم‌ها و درخشانی آن‌ها همان قسمتی از تصویر هستند که بیننده با آن ارتباط برقرار می‌کند. دوربین را روی حالت AF تک‌نقطه تنظیم کنید و هنگام ترکیب‌بندی شات از طریق نمایاب، نقطه‌ی فوکوس را نزدیک‌تر به چشم سوژه انتخاب کنید.
یکی از مشکلات بالقوه این است که با انتخاب نقطه‌ی AF، مژه‌ها دیده نمی‌شوند و این مشکل زمانی برجسته‌تر می‌شود که بخواهید هدشات(عکاسی از قسمت سر) بگیرید. برای شات‌های تا کمر و یا تما‌م‌قد، هنوز هم توصیه می‌شود که فوکوس را روی چشم‌ها بگذارید اما حیاتی نیست.
４- به پس‌زمینه فکر کنید.
احتمالاً تا الان درمورد «پس‌زمینه» زیاد شنیده‌اید؛ اما به‌طور ایده‌آل، پس‌زمینه باید واضح و خالی از عواملی باشد که توجه بیننده را از سوژه پرت می‌کنند. پس‌زمینه‌های احتمالی می‌توانند المان‌هایی در یک صحنه باشند، مانند دیوار یا شاخ و برگ، هم‌چنین می‌توانید آن‌ها را معرفی کنید(چه پشت صحنه‌ای پاپ‌آپ، یک ورق چوب، فلز، کارت A1 باشد یا هرچیز دیگری).
راه دیگر برای ساده کردن پس‌زمینه این است که با دیافراگمی عریض عکاسی کنید. این کار پس‌زمینه را از فوکوس خارج می‌کند، اما حس مکان را حفظ می‌کند. هنوز هم نگاه کردن به اشیاء پس‌زمینه می‌تواند حواس بیننده را پرت کند(چیزهایی مانند رنگ‌ها، افراد و اشیائی مانند لامپ‌ها)، حتی اگر خارج از فوکوس باشند.
５- برای اطمینان از شات‌های بدون لرزش، از ایزوی خودکار استفاده کنید.
زمانی‌که در قسمت سختِ کار هستید(هدایت مدل و تمرکز روی موضوعاتی مانند فوکوس)، ممکن است به‌راحتی فراموش کنید که چشمتان به سرعت شاتر هم باشد. با حالت ایزوی خودکار، دوربین به‌صورت خودکار کمترین ایزوی را برای داشتن سرعت شاتری که به اندازه‌ی کافی سریع باشد و از لرزش دوربین و لنز جلوگیری‌کند را تنظیم می‌کند. بسیاری از دوربین‌ها حتی به‌صورت دستی به شما اجازه می‌دهند که حداقل سرعت شاترِ سریع‌تری را نسبت به تنظیم خودکار دوربین تنظیم کنید.
ایزوی خودکار درکنار ماکزیممی که برایتان خوشایند است، این امکان را می‌دهد که حداقل حساسیت موردنظر را که بسته به دوربین می‌تواند ایزوی 100 یا 200 باشد، تنظیم کنید. انتخاب مطمئن این است که ماکزیمم را روی ایزوی 1600 قرار دهید که بسیار بالاتر از ایزوی 100 موردنظر است، اما دراین حالت حتی اگر سطوح نور تغییر کنند، عکس شارپ می‌ماند. فراموش نکنید که دوربین همیشه پایین‌ترین تنظیم ممکن را انتخاب می‌کند.
６- با نور کار کنید و اجازه ندهید که نور برخلاف شما باشد.
نور هم مانند مدل یکی از مهم‌ترین جنبه‌های عکاسی پرتره است و عکس‌های شما بدون نورِ خوب، کسل‌کننده خواهند بود.
نور، عنصری جادویی در عکاسی است و شگفت‌زده می‌شوید اگر بدانید که در عکاسی حتی به کمترین میزان آن هم محتاج هستید. عکاسی با سوژه‌ای که نزدیک پنجره نشسته است، راهی عالی برای رسیدن به پس‌زمینه‌ای تمیز با روشنایی خیره‌کننده است. از این‌که برای این نوع عکس از ایزوی بالا، مثلاً 3200 و هم‌چنین جبران نوردهی برای کنترل نوردهی استفاده کنید نگران نباشید.
در شرایطی که نوری وجود ندارد، خودتان از طریق فلاش نور اضافه کنید. تقریباً می‌توان گفت که همیشه بهترین نتایج از فلاش‌های بیرونی و خارج از دوربین حاصل می‌شوند. یک فلش‌گان(flashgun)، چکاننده(triggers)و رفلکتور، تمام چیزهایی هستند که نیاز دارید تا با برخی تکنیک‌های ابتدایی اما چشم‌گیر، کار را آغاز کنید.
７- هم‌سطح با سوژه عکاسی کنید.
از نقاط دید مؤثر برای عکاسی پرتره، تقریباً بالای خط دید سوژه است که کمی به سمت پایین متمایل شده، به‌گونه‌ای که توجه به آن برای بیننده دشوار یا غیرممکن باشد.
البته اگر گاهی می‌خواهید داستان‌سرایی کنید، ممکن است تصمیم بگیرید که از یک زاویه‌ی کم عکاسی کنید تا سوژه را قوی‌تر و غالب‌تر نشان دهید. برعکس، عکاسی از زاویهای که به‌طور قابل‌توجهی بالا باشد باعث می‌شود موضوع کوچک‌تر یا مغلوب‌تر دیده شود.
هنگامی‌که موضوع عکاسی، بچه‌ها یا حیوانات خانگی هستند، یک اشتباه رایج برای عکاسان این است که در حالت ایستاده عکاسی می‌کنند که نتیجه‌اش ترکیب‌بندی ضعیفی‌ست که سوژه در کادر بسیار کوچک است و از زاویهای ناخوشایند ثبت شده است. بنابراین، تا سطح سوژه پایین بیایید و ببینید که عکس‌هایتان چقدر بهتر خواهند شد.
８- سوژه را راهنمایی و هدایت کنید.
این‌که از کسی بخواهید که جلوی دوربین بایستد و لبخند بزند کار راحتی‌ست، اما این کار برای عکس‌های فوری مناسب است. درمورد چیزهایی‌که مدنظر دارید توضیح دهید و درصورت لزوم، آن‌ها را دقیقاً شرح دهید.
نگاه کردن به کتاب ها و مجلات برای انتخاب ژست‌هایی که می‌پسندید هم به‌اندازه‌ی ژست‌هایی که از قبل بلد هستید مؤثر است و شات را بهتر می‌کند.
یک راه برای شروع جلسه‌ی عکاسی پرتره، چه با یک مدل حرفه‌ای، چه یک دوست یا اعضای یک خانواده، این است که از آن‌ها بخواهید تمام صورتشان را به سمت دوربین نگه دارند. این‌کار نه‌تنها به ریلکس و راحت شدن شما و سوژه کمک می‌کند بلکه ممکن است شات‌های جالب و بامزه‌ای هم بتوانید از این تمرین ثبت کنید.
９- کارکردن روی پروژه‌های شخصی.
یکی از بهترین راه‌های ایجاد انگیزه برای خودتان و دادن حس هدف‌مندی به عکاسی‌تان این است که پروژه‌ای شخصی را عکاسی کنید که یک تِم را دنبال می‌کند. تِم می‌تواند همان‌قدر باریک یا عریض باشد که شما می‌خواهید و می‌تواند یک تکنیک باشد که سوژه به آن راهنمایی می‌کند یا حتی برمبنای یک سبک ویرایشی باشد.
تِم‌ها می‌توانند شامل عکاسی از غریبه‌ها درمقابل دیواری سفید در شهر، شات‌های سَر با نور فلاش، فوکوس روی آقایان با ریش، عکس‌های سیاه-سفید، پرتره‌های کم‌نور، افرادی که کلاه پوشیده‌اند و مواردی از این دست باشند.
کار کردن روی یک پروژه با تنظیم یک تِم، به شما اجازه می‌دهد که فوکوس‌های متغیری داشته باشید که همان افرادی هستند که با آن‌ها کار می‌کنید؛ درحالی‌که لوکیشن یا رویکرد عکاسی یکسان هستند تا هماهنگی ایجاد شود. تولید یک کار می‌تواند کوتاه باشد و تنها چند ساعت وقت بگیرد و یا آنقدر طولانی باشد که سال‌ها زمان ببرد. پروژه متعلق به شماست، پس رویکردی متناسب با تِم و سبک کاری‌تان داشته باشید.
１０- یک سبک ویرایش ایجاد کنید.
اغلب، داشتن سبک عکاسی می‌تواند حاصل از عکاسی یک پروژه‌ی شخصی با یک تم باشد. همان‌طور که شما روی یک رویکرد تکنیکی و زیبایی‌شناختی تمرکز می‌کنید، خواهید دید که سبک شخصی‌تان هم رشد می‌کند.
ادیت و ویرایش کار هم بسیار اهمیت دارد و پیدا کردن دیدگاه شخصی‌تان حین ادیت، راهی عالی برای متمایز کردن کار شما و داشتن نتیجه‌ای حرفه‌ای‌ست.
ویرایش پرتره‌ها دشوار است چون به‌راحتی اغراق‌آمیز می‌شوند. علاوه‌براین، باید رنگ پوست را هم درنظر بگیرید و باید تا جایی‌که می‌توانید آن‌را طبیعی نگه دارید، حتی اگر افکت‌هایی مانند رنگ‌آمیزی یکپارچه‌سازی یا تکنیک‌های اشباع‌زدایی را به کار می‌برید.
در حالتی که فایل‌ها Raw هستند عکاسی کنید و اول آن‌ها را همان‌طور طبیعی پردازش کنید، سپس از فوتوشاپ استفاده کنید تا افکت‌ها را اعمال کنید، چون در این حالت، نسبت به نرم‌افزارهای پردازش Raw، کنترل‌های خیلی بهتری برای افکت‌ها وجود دارند. تبدیل عکس به سیاه-سفید هم در حالت Raw به بهترین حالت انجام می‌شود.
ترجمه اختصاصی صنعت عکاسی
