مجموعه تخصصی صنعت عکاسی
خروجده تکنیک برتر وضوح تصویر(Focusing)
مقدمه
از اولویت‌های عکاسی این است که سوژه باید دقیق و واضح باشد. اکثر دوربین‌های دیجیتال مدرن، روش‌هایی برای رسیدن به عکس‌های واضح ارائه می‌دهند؛ در این مطلب آموزشی ما مهم‌ترین تکنیک‌های فوکوس در دوربین‌های دیجیتال و بهترین تنظمیات برای آن‌ها را بیان خواهیم کرد. هدف ما چگونگی پیدا کردن نقطه‌ی AF و انتخاب حالت فوکوس مناسب برای آن است.
نکته‌ی اول: فوکوس دستی(Manual Focus)
تقریباً تمام دوربین‌های دیجیتال مدرن می‌توانند فوکوس را هم به صورت خودکار و هم دستی تنظیم کنند.
فوکوس دستی گزینه‌ی خوبی برای عکاسی ماکرو(Macro) است زیرا بسیاری از دوربین‌ها برای تمرکز روی سوژه‌های بسیار نزدیک تلاش می‌کنند و هربار که دکمه‌ی شاتر دوربین زده می‌شود، تلاش لنز برای فوکوس متوقف می‌شود.
اگر دوربین یا لنز را به حالت دستی تنظیم کنید و خودتان کار را انجام دهید، کمتر خسته می‌شوید.
علاوه‌براین، تکنولوژی دیدن همزمان تصویر(Live View)، فوکوس دستی را خیلی راحت‌تر می‌کند زیرا معمولاً بزرگ‌کردن تصویر در صفحه‌ی دوربین(Screen) ساده است و شما دقیقاً می‌توانید نقطه‌ی مورد نظر را که برایتان جالب است ببینید و فوکوس را تا زمانی که تصویر کاملاً واضح شود تنظیم کنید.
نکته‌ی دوم: فوکوس اتوماتیک در یک شات (Single shot autofocus)
این آپشن فوکوس که اغلب در حد خود‌میزانی یا AFتکی، مختصرشده است، دوربین شما را در حالتی تنظیم می‌کند که دکمه‌ی شاتر که تا نیمه زده شد، لنز روی سوژه فوکوس می‌کند، تا زمانی که تصویر ثبت شود و دکمه آزاد شود.
اگر احتیاج به فوکوس مجدد بود، باید انگشتتان را از روی دکمه‌ی شاتر بردارید و دوباره فشار دهید.
حالت فوکوس تکی روی عکس برای سوژه‌های ثابت مانند سوژه‌های بی‌جان و مناظر قابل استفاده است.
نکته‌ی سوم: فوکوس اتوماتیک پیوسته (Continuous autofocus)
هنگامی که این آپشن را انتخاب می‌کنید، دوربین تا زمانی‌که دکمه‌ی شاتر یا دکمه‌یAF تا نیمه زده شود، به فوکوس ادامه می‌دهد که این کار برای عکاسی از سوژه‌های متحرک گزینه‌ی خوبی است، زیرا دوربین به‌طور پیوسته با حرکت سوژه، فاصله‌ی فوکوس یا وضوح را اندازه می‌گیرد.
دوربین‌های پیشرفته مانند Canon EOS 7D Mark IIو Nikon D500، آپشن‌هایی دارند که به شما این امکان را می‌دهند تا نقاط AF که دوربین برای ردیابی سوژه مورد استفاده قرار می‌دهد را خودتان مشخص کنید.
حتی بعضی دوربین‌ها به شما این امکان را می‌دهند که مشخص کنید دوربین تا چه اندازه باید نسبت به تغییرات فاصله‌ی سوژه، برای اجتناب از خروج آن از وضوح باید سریعاً عکس‌العمل نشان دهد؛ مثلاً مانند زمانی که یک ستون ورزشگاه لحظه‌ای نقطه‌ی دید را کور می‌کند.
معمولاً هنگام استفاده از AF پیوسته، بهترین تنظیم می‌تواند این باشد که نقطه‌ی AF را دستی تنظیم کنید، بنابراین دوربین قبل از شروع به‌کار می‌داند که هدف چیست.
اگر می‌خواهید از صحنه‌های ورزشی یا حرکات سریع عکس بگیرید، یادتان باشد که که تنظیمات AFپیوسته را انجام دهید.
نکته‌ی چهارم: انتخاب نقطه‌ی فوکوس به‌طور خودکار (Automatic focus point selection)
هنگامی‌که به‌طور خودکار فوکوس را انجام می‌دهید، لازم است که نقطه‌ی AF را روی سوژه در منظره‌یاب(Viewfinder) قرار دهید تا واضح شود.
به‌طورکلی، در این تکنیک، دو روش برای انتخاب نقطه‌ی AF وجود دارد.
ساده‌ترین راه این است که اجازه دهید دوربین برای شما تصمیم بگیرد و از گزینه‌ی انتخاب خودکار نقطه‌ی AF استفاده کنید؛ در بسیاری موارد، دوربین کار را درست انجام می‌دهد و این آپشن برای مواقعی که زمان زیادی برای عکس گرفتن ندارید مناسب است.
هرچند، دوربین معمولاً تلاش می‌کند تا روی نزدیک‌ترین موضوع به مرکز کادر فوکوس کند و برای فوکوس روی سوژه‌های کوچکتر و یا جزئیات دقیق مناسب نیست. به همین دلیل اغلب بهتر است خودتان نقطه‌ی AF را مشخص کنید، مانند چیزی که در تصویر زیر می‌بینید.
نکته‌ی پنجم: انتخاب نقطه‌ی AF به‌صورت دستی
این‌که خودتان نقطه‌ی AF را تنظیم کنید، به شما امکان کنترل حداکثری روی قسمتی که دوربین روی آن فوکوس می‌کند را می‌دهد و این آپشن هنگامی‌که برای کنترل‌های ضروری دوربین زمان کافی دارید، برای عکس‌برداری از مناظر، اشیاء بی‌جان و پرتره مفید است.
تنظیم این آپشن فوکوس در دوربین با فشار دادن دکمه‌ی انتخاب نقطه‌ی AF و استفاده از فلش راهنما برای انتخاب نقطه‌ی AF موردنظر در صفحه‌ی دوربین انجام می‌شود. اگر صفحه دوربین در حالت تاچ(Touchscreen) است، به‌راحتی می‌توانید روی نقطه‌ی موردنظر ضربه بزنید.
وقتی که نقطه‌ی AF، درست روی سوژه‌ی موردنظر قرار دارد، می‌توانید فوکوس کنید و تصویر را ثبت کنید.
در برخی موارد می‌توانید فلش راهنما را بدون فشار دادن دکمه، روی نقطه‌ی AF تنظیم کنید که این کار در نتیجه‌ی وجود عملکردهای رایج میانبر(Shortcut Functions) است.
نکته‌ی ششم: AF تشخیص چهره
این آپشن رایج فوکوس در دوربین‌ها، یک‌جور انتخاب خودکار نقطه‌ی AF است که در اکثر سیستم‌های جمع‌وجور دوربین‌ها و حتی برخی DSLRها در حالت دیدن همزمان تصویر(Live View)، یعنی زمانی که تصویر روی صفحه‌ی دوربین قابل مشاهده است، وجود دارد.
این آپشن، چهره را در تصویر تشخیص می‌دهد و سپس اولویت فوکوس را به آن می دهد.
نسخه‌ی ویرایش‌شده در این سیستم، شامل تشخیص لبخند است که هنگامی‌که سوژه لبخند می زند، دوربین شاتر را روشن می‌کند(هرچند این حالت برای هر لبخندی کار نمی کند، اما می‌تواند موثر باشد)، درحالی‌که برخی سیستم‌های پیشرفته‌تر می‌توانند حتی برای فوکوس دقیق‌تر روی یک چشم هم تمرکز کنند.
برخی از دوربین‌ها می‌توانند چهره‌ی خاصی را در میان جمعیت تشخیص دهند و روی آن فوکوس کنند. این آپشن برای عکس گرفتن از بچه ها‌یتان در مهمانی‌ها یا جشن ها کاربرد دارد که بچه‌ی شما در جمعی از همسالان خودش قرار دارد.
هنگامی که AF تشخیص چهره فعال می‌شود، کادرهای مربعی را می‌بینید که روی صفحه‌ی ال.سی.دی دوربین، اطراف چهره‌ی هر شخص قرار می‌گیرند تا نشان دهد که آن چهر‌ه‌ها را تشخیص داده است. فشار دادن شاتر تا نیمه، روی چهره‌هایی که آماده عکس‌گرفتن هستند، فوکوس می‌کند.
همانطور که ممکن است شما تصور کنید،AF تشخیص چهره به‌شدت در مهمانی‌ها و جمع‌های اجتماعی که می‌خواهید افراد زیادی را در عکس جای دهید، کاربرد دارد.
نکته‌ی هفتم: تکنیک فوکوس و ترکیب(Recompose) دوباره
هرچند اکثر دوربین‌های دیجیتال، مجموعه‌ای از نقاط AF دارند، بنابراین شما می‌توانید آن نقطه‌ای را پیدا کنید که مناسب سوژه‌ی شما است، هرچند ممکن است موقع نیاز دقیقاً نتوانید AF مناسب را پیدا کنید.
در این موارد، تکنیک فوکوس و ترکیب مجدد، بسیار مفید است و می‌تواند حتی سریع‌تر از انتخاب نقطه‌ی AF باشد، حتی زمانی‌که یک نقطه‌ی Af روی سوژه‌ی شما قرار داشته باشد.
برای مثال، تصور کنید که نقطه‌یAF مرکزی انتخاب شده است، اما سوژه‌ی شما در جانب کادر قرار دارد؛ تمام چیزی که احتیاج دارید این است که دوربین را حرکت دهید تا نقطه‌ی AF روی سوژه‌ی شما قرار گیرد و دکمه‌ی شاتر را تا نیمه فشار دهید تا لنز فوکوس را انجام دهد.
حالا، با وجود این‌که دکمه‌ی شاتر تا نیمه فشارداده شده است تا فوکوس را ثابت نگه دارد، تصویر را مجدداً ترکیب‌بندی کنید بنابراین سوژه در همان جایی قرار می‌گیرد که می‌خواهید و سپس دکمه‌ی شاتر را فشار دهید تا تصویر ثبت شود.
همچنین این تکنیک برای نورهای کم کاملاً کاربردی است، زیرا نقاط AF خارجی نسبت به نقاط مرکزی حساسیت کمتری دارند.
هنگام استفاده از این تکنیک، لازم است که دوربین در حالت AF تکی (Single AF Mode)، قرار بگیرد.اگر از AF پیوسته استفاده می‌کنید، وقتی تصویر را دوباره ترکیب می‌کنید، دوربین لنز را برای فوکوس روی هر سوژه‌ای که زیر نقطه ی AF به صورت فعال قرار دارد تنظیم می‌کند.
نکته‌ی هشتم: دکمه‌ی فوکوس در پشت دوربین (Back Button Focusing)
روش معمول برای فوکوس یک لنز این است که دکمه ی شاتر را تا نیمه فشار دهید، اما بسیاری از دوربین‌ها دکمه‌ی AF نیز دارند که می‌توان بدون داشتن ریسک فشار دادن آن تا نیمه و گرفتن چند عکس تصادفی، آن را فشار داد.
استفاده از این تکنیک فوکوس، از طریق دکمه‌ي پشت دوربین، برای ثبت سوژه‌هایی مفید است که در حال حرکت هستند؛ که شما بدون قفل کردن تنظیمات نوردهی دکمه‌ی AF را فشار می‌دهید تا نقطه‌ای که می‌خواهید عکس بگیرید را بیابید و سپس دکمه‌ی شاتر را فشار می‌دهید.
این تکنیک به شما اجازه می‌دهد سوژه را واضح ببینید و زمانی عکس را ثبت کنید که ترکیب‌بندی یا نور صحیح باشد.
همچنین به این معناست که اگر چیزی در کادر به‌صورت محرک وجود دارد، مثلا بازیکنی هنگام شوت کردن در یک بازی، می‌توانید انگشتتان را از روی دکمه‌ی AF بردارید تا فوکوس را متوقف کنید اما می‌توانید عکستان را ثبت کنید.
این دکمه، همچنین هنگام عکاسی از سوژه‌هایی مانند گیاهان و گل‌ها که با نسیم اندکی حرکت می‌کنند نیز کاربردی است.
اگر دکمه‌ی شاتر، کنترل فوکوس خودکار را انجام نمی‌دهد، هردفعه برای فوکوس زمان هدر نمی‌رود، دکمه‌ی شاتر فشار داده می‌شود و منتظر می‌ماند سوژه در مکان خود قرار گیرد تا تصویر را ثبت کند.
نکته‌ی نهم: فوکوس در مسافت‌های فراکانونی(Hyperfocal distance focusing)
این تکنیک فوکوس در دوربین‌ها رایج است و برای ثبت واضح حداکثر میزان از یک منظره با هر دهانه‌‌ی دوربینی کاربرد دارد.
روش سنتی استفاه از آن، این است که روی سوژه فوکوس کنید و سپس از مقیاس عمق میدان لنز(یا یک نوار اندازه‌گیری و جدوال عمق میدان) استفاده کنید تا نزدیک‌ترین نقطه‌ی وضوح قابل قبول را به‌دست آورید.
این نقطه، که در آن عمق میدان در مقابل نقطه‌ی فوکوس قرار می‌گیرد، نقطه‌ی فراکانونی(Hyperfocal)، نامیده می‌شود.
هنگامی‌که نقطه‌ی فراکانونی را پیدا یا محاسبه کردید، لنز مجدداً روی آن فوکوس می‌کند تا سوژه واضح باشد و کاربرد عالی آن به‌دست آوردن عمق میدان است.
رایج بودن استفاده از لنزهای زوم و درنتیجه از دست دادن مقیاس عمق میدان، استفاده از این تکنیک را سخت‌تر می‌کند، اما می‌توانید هم‌چنان فاصله‌ی فوکوس را اندازه بگیرید یا تخمین بزنید و از اپلیکیشن های تلفن همراه مانند DOF استفاده کنید تا فاصله ی فراکانونی را برای شما محاسبه کند.
بعد از آن می‌توانید بر این اصل تکیه کنید که هرچقدر فاصله پشت نقطه‌ی فوکوس هست به‌همان میزان در مقابل آن وجود دارد و عمق صحنه تقریباً دوبرابر می‌شود و فوکوس تقریباً باید روی یک سوم فاصله تا صحنه قرار بگیرد.
استفاده از فوکوس در فاصله‌ای فراکانونی در عکاسی از منظره و هرجایی که شما عمق صحنه‌ی زیادی لازم دارید، کاربرد دارد.
نکته‌ی دهم: تجمیع فوکوس‌ها (Focus Stacking)
تجمیع فوکوس‌ها، تکنیکی دیجیتالی است که در آن عکس‌های متعددی با فاصله فوکوس‌های مختلف گرفته می‌شوند و در یک عکس با هم ادغام می‌شوند که پس‌زمینه تا پیش‌زمینه‌ی آن واضح و مشخص است.
این تکنیک می‌تواند در عکاسی از مناظر به کار برده شود، برای عکاسی‌های ماکرو هم بسیار کاربردی است زیرا در این صحنه‌ها سوژه‌ها بیش‌ازحد به هم نزدیک هستند و عمق صحنه محدود است.
اولین شات را با دوربینی که به طرز صحیح روی سه‌پایه نصب شده است، از نزدیک‌ترین قسمت صحنه که می‌شود فوکوس را روی آن تنظیم کرد، بگیرید. سپس، بدون حرکت دادن دوربین، روی قسمت دیگری که نزدیک به قسمت قبلی است فوکوس کنید و دومین عکس را بگیرید.
به‌همین ترتیب ادامه دهید تا روی دورترین قمست صحنه هم فوکوس کنید و از آن عکس بگیرید.
اکنون تمام شات‌ها می‌توانند در یک عکس که تماماُ واضح است ادغام شوند و این کار از طریق نرم‌افزارهای ویرایش تصویر که لایه‌های فوتوشاپ را نیز به‌خوبی می شناسد، قابل انجام است.
اما به صورت خودکار از طریق نرم‌افزاری مانند نرم‌افزار ترکیب ZM (Combine ZM) و یا عملکرد ادغام تصاویر فوتوشاپ هم قابل اجرا است.
ترجمه اختصاصی صنعت عکاسی
